از نگاه دیگران

آرامش محض

در میان خانه ی تنهایی سرد و خاموش

می کشانم کوله بار خاطراتت را به دوش 

باز تکرار تو آمد، از تو گفتن مشکل است

مثل فهم شعر حافظ رو به پیغام سروش

تو همین آرامش محضی که در جان منی

من همان شیطانک مغرور و گستاخ و نجوش  

وقت رفتن با نگاهت التماست می کنم :

می شود اینجا بمانی؟ کفش هایت را نپوش!

نه، نمی خواهم بیایی حلقه در دستم کنی 

این مرید خانه زادت حلقه را دارد به گوش

روبرویم می نشینی، چای را می آورم

باز با لبخند می گویی که: چایت را بنوش

                                           سارا صابر