اوّل راه
منزل ما آسمان است ، اوّل راهیم ما
در دل خاکیم ، امّا ریشه ی آهیم ما
دست شمعیم و مثال آبشار افتاده ایم
یک سر و گردن ز دامان تو کوتاهیم ما
گاه می سازیم خود را، گاه ویران می کنیم
هرچه بت ماییم، آزر ما و ابراهیم ما
بادآورده ست سوی خانه ی تاریک تو
پس شراری مهمان کن ، خرمن کاهیم ما
مثل آن ماهی که از دوری دریا مرده است
برکه ی خشکیده ای در حسرت ماهیم ما
احمد شهریار