از نگاه دیگران
خانه خدا
با من بیا
کین جاده های سبز
در انتظار توست
بردار کوله را
این آسمان پاک
چشمش به گام توست
یک سینه یاد دوست
یک کهکشان سپاس
چشمی ز جنس ابر
دستی پر از نیاز
آغاز کن، بیا
در بیکران عشق
آن سوی وسوسه های گریز پایوقتی که دل، هوای خدا می کند دگر
راهیست سبز سبز
دروازه ای به وسعت من های بیشمار
در پشت در، که به آهی گشوده شد
بعد از رها شدن از هرچه غیر اوست
شهریست رنگ نور
آغاز کن سفر
مقصد، سرای دوست
آنجا که در میانه دگر هیچ پرده نیست
هنگامه ای که می شنود او صدای تو
آنگونه ای که دلت خواست، گریه کن
آزاد شو ز هرچه که بر پای بسته ای
اینک بشوی خالی دستان و دیده را
او خود تو را به خواندن خود امر کرده است
آغاز کن، بخوان
آری بخوان خدای خودت را به لحن عشق
با او بگو که دلت، تنگ او شده ست
اینک بگو که پر از عشق او شدی
اقرار کن ز راه رفته، کنون بازگشته ای
با او بگو
ای مهربان که مرا باز خوانده ای
معشوق عاشقی که مرا راه داده ای
من آمدم که بگیری تو دست من
این اشک گرم، صدا می کند تو را
او را بخوان،
چنان که اجابت کند تو را
او در نبسته است
دیوار را ، تو گرد وجودت کشیده ای
آهسته در بکوب
با قطره قطره اشک بکوبان کلون در
آن گونه ای که سزاوار بندگیست
فریاد کن تو خالق خود را
به او بگو
ای مهربان بگیر ، خالی دستان کوچکم
ای مهربان ترین ، گرچه چنین دیر ، آمدم
من آمدم
بی هیچ هدیه ای
با دست های خالی و چشمان پر ز اشک
تنها به به شوق آن که ببخشی مرا دگر
دیگر رها ، ز هرچه غیر تو من برگزیده ام
باز آمدم دگر
من را پناه ده
آزاد کن مرا
ای دلبری که برده را ، شکسته به من پس نمی دهی
این دل از آن تو
ای محرمی که راز کس ، تو به ناکس نگفته ای
این سینه و هر آن چه درون است ز آن تو
لبیک من به دعوت تو ، عین لطف توست
وین سعی من که صفایی نموده است
این سنگ ها که بر سر این نفس می زنم
زین شوق بندگی که دلم را قرار نیست
راهش به سوی توست
من را قبول کن
........
ای سالکان عشق
ای مهربان من
دیگر قبول کن که جهان خانه خداست
اینک طواف کن
بر گرد خانه ای که پر از یاد عاشقیست
با جامه ای که به رنگ حقیقت است
یکرنگ ، بی ریا
با باوری که جهان محضر خداست
با شرم از آن که در محضر او معصیت کنیم
بدرود ای گناه
(کیوان شاهبداغی )
