معرفی کتاب
نام کتاب: حکمت های صادقی ( ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام صادق"ع" )
مؤلف : جواد محدثی
انتشارات: آستان قدس رضوی
قیمت: 3500 تومان
تعداد صفحات: 94 صفحه
مجموعه کتاب هایی است راجع به روایت هایی از زندگی ائمه که از هر امامی چهل حدیث در یک کتاب جداگانه، نقل شده.
مثلا نام یکی از آن ها حکمت های صادقی است راجع به امام صادق(ع) ، حکمت های مثلا نقوی راجع به امام علی النقی امام هادی(ع)، یا مثلا حکمت های فاطمی راجع به حضرت زهرا(س).
هر کتابی اولش یک زندگی نامه ی مختصری از آن امام را نوشته بعد چهل حدیث کوتاه را انتخاب کرده و توضیح مختصری هم درباره ی آن داده است. خوب است از آنجا که اولا انسان شاید فرصت نداشته باشه کتاب های مفصل در این زمینه بخواند و هم چنین اینکه کلمات ائمه(ع) برای ما راهگشاست و خوب ت در زندگی از آن ها استفاده کنیم. به صورت ساده این ها را مطرح کرده و توضیح داده.
مثلا یکی از این کتاب ها حکمت های صادقی است که مجموعه راه زندگی شماره ی نه آن هست.
حکمت های صادقی چندتا روایت نقل می کند ؛ یکی از این روایت ها در صفحه ی 27 این کتاب:
لَیسَ مِن شیعتِنا مَن قالَ بِلِسانِهِ و خالَفَنا فی اَعمالِنا و آثارِنا
از شیعیان ما نیست، کسی که به زبان شیعه هست ، دم از ما می زند، ولی در اعمالش و کارهاش ، مخالفت با ما می کند.
یعنی چی؟ یعنی حلال و حرام را ایشان رعایت نمی کند همه کاری انجام می دهد بعد می گوید من شیعه هستم، ولی چنین فردی در اصل شیعه نیست. شیعه زبانی که نمی شود. در رفتار خصوصا در سلوک اجتماعی در برخوردهای اجتماعی خانم ها گاهی رعایت نمی کنند آقایون رعایت نمی کنند؛ خانم ها مثلا حجابشان. مثلا با یک وضع ناجوری می آید بعد می گوید من شیعه هستم. مثلا امام صادق از شما راضی هستند که اینگونه جلوی نامحرم حاضر می شوید!؟ یا برخوردهایی که دارند.
باز در صفحه ی 41 این کتاب :
الاسلامُ عُریانٌ، فَلِباسُه الحَیاءُ، و زینتُهُ الوَقارُ و مُرُوءَتُهُ العَمَلُ الصّالِحُ و عِمادُهُ الوَرَعُ.
اسلام را حضرت تشبیه می کند به بدن ؛ اسلام مثل یک بدن عریان می ماند . گاهی می گوید من مسلمانم. خوب مسلمان که فقط یک لفظ است. شهادتین را می گوید مسلمان می شود ولی این خالی از لباس است یک سری چیزهایی می خواهد صفاتی می خواهد به اصطلاح. یعنی مسلمان تا شهادتین را گفت مسلمان می شود ولی یک سری صفاتی می خواهد تا واقعا اسلام واقعی و کامل بشود.
مثل یک بدن انسانی که لخت است که این باید لباسی داشته باشد صفاتی داشته باشد که بشود انسان، یک انسانی که بشود در جامعه حرکت کند.
حضرت می گوید لباس اسلام چیست؟ یعنی اگر کسی گفت مسلمانم و بخواهد این مسلمانیش لباس داشته باشد لباسش شرم و حیاست . بی حیایی کردن و کارهای این چنینی، این با اسلام کامل فاصله دارد.
یا مثلا زینتش وقار است یعنی آرامش سنگین بودن ، بعضی ها سبک بازی و جلف بازی در می آورند. حالا یک وقتی انسان در دوستان، خانواده و فلان هست، ولی در جامعه که هست توی کوچه و خیابان، نمیشه با همه انسان سبک برخورد کند. یا در رفتارهای اجتماعی خصوصا کسانی که شاغل هستند در محیط کارشان . شوخی های مثلا بدی بخواهند بکنند اگر وقار نداشته باشد زشت جلوه می کند .
و همین طور مروت یعنی عمل صالح، کسی که عمل صالح نداشته باشد یعنی این مروت ندارد و ستون اسلام هم ، پارسایی، ورع ، تقوا و عدم گناه است .
باز روایت دیگری هم نقل شده این را هم بگوییم برای کسانی که به کتاب را دسترسی ندارند:
إذا صَمتَ فَلیَصُم سَمعُک و بَصَرُکَ وَ شَعرُکَ وَ جِلدُکَ.
خیلی عجیبه ! شما شنیدید حتما که میگن روزه، کسی که روزه می گیرد روزه دار واقعی این هست که تنها شکمش روزه نباشد بلکه مثلا زبانش هم روزه باشد حالا حضرت بیشتر قیدهایش را اضافه می کنند. می فرمایند روزه اگر گرفتی گوشت چشمت مو پوست این هایت هم باید روزه باشد . خیلی عجیب است یعنی اگر خانمی روزه بگیرد موهایش بیرون باشد این در اصل روزه واقعی نگرفته است یا پوستش را تزیین کند جلو نامحرم .. حالا زبان و گوش و این ها را شنیده بودیم این که حضرت می فرمایند مو و این حرفها یعنی پس معلوم است که همه ی اعضا و جوارح انسان باید روزه باشد و الا فرد روزه ی واقعی نگرفته است.
"شیعه ی راستین"
لَیسَ مِن شیعتِنا مَن قالَ بِلِسانِهِ و خالَفَنا فی اَعمالِنا و آثارِنا ( بحارالانوار، ج8، ص164)
از شیعیان ما نیست، کسی که به زبان دم از ما بزند، ولی در اعمال و آثار ما، با ما مخالفت کند.
مسلمانی به عمل است، نه به زبان.
شیعه بودن نیز به تبعیت است، نه شعار و ادعا.
از این که پیشوایی پاک ترین انسان ها و زبده ترین مخلوقات عالم هستی ( ائمه و اهل بیت(ع) ) را پذیرفته ایم، افتخار می کنیم، ولی باید نشان دهیم که پیرو و تابعیم.
تشیع، پیروی از خاندان عصمت و طهارت است.
این پیروی، هم در افکار و اندیشه و اعتقادات است، هم در موضوعات دینی و و حلال و حرام و هم در اخلاق و رفتار و سلوک فردی و اجتماعی.
«راه امامان» را با دو شیوه می توان شناخت:
یکی، سیره و زندگی و خلق و خوی آنان در عمل و زندگی شان و دیگری آثار حدیثی و سخنان و احادیث نورانی آنان.
خوشبختانه کتب دینی ما از هر دو جهت غنی و سرشار است. هم روایات معصومین(ع) و هم کتب تاریخ و سیره در دسترس است که ما را با زندگی آنان آشنا می سازد.
ادعای شیعه بودن به زبان، کارساز نیست.
همراهی و همسویی و گوش به فرمان بودن و اطاعت، نشان می دهد که این ادعا تا چه حد ریشه دار و عمیق و تا چه اندازه سطحی و زبانی است.
وقتی امامان، در عبادت و نماز، سرآمد دیگرانند، نمی توان پذیرفت که کسی شیعه باشد و در نماز، سستی نشان دهد.
وقتی پیشوایان ما، اهل صدق و وفای به عهد و خدا ترسی اند آیا پذیرفته است که شیعه آن ها اهل دروغ و پیمان شکنی و بی مبالاتی در امور دینی باشد؟
شاخص شیعه، «عمل» است و «به عمل کار برآید، به سخن دانی نیست.»
***************************************************************
"جلوه های دینداری"
الاسلامُ عُریانٌ، فَلِباسُه الحَیاءُ، و زینتُهُ الوَقارُ و مُرُوءَتُهُ العَمَلُ الصّالِحُ و عِمادُهُ الوَرَعُ. ( تحف العقول، ص307 )
اسلام، عریان است. لباس آن شرم و حیاست، زینت آن وقار است، جوانمردی آن عمل صالح است و ستون آن پارسایی است.
اسلام به ذات خود ندارد عیبی هرعیب که هست، از مسلمانی ماست
در این حدیث، تشبیه زیبایی به کار رفته است، تا جنبه ی عملی اسلام و ویژگی های رفتاری مسلمان را تبیین کند.
اسلام، در عمل مسلمان ظاهر می شود.
صفاتی مانند حیا، وقار، عمل صالح و پارسایی و تقوا، همچون جامه ای زیبا، اسلام و مسلمان را می آراید و به آن آبرو می بخشد.
اگر مسلمان، حیا نداشته باشد، لخت و عریان و بی آبرو می شود.
اگر مؤمن، وقار نداشته باشد، زشت جلوه می کند.
اگر اهل عمل صالح نباشد، از مروت دینی جدا می گردد.
اگر تقوا، خدا ترسی و ورع نداشته باشد، همانند بنایی بی ستون و خیمه ای بی تکیه گاه و سقفی بی پایه است که فرو می ریزد.
اگر حیا و شرم از جامعه ای رخت بربندد، ارزش های اخلاقی نیز از بین می رود و اگر خدا ترسی و پرهیز از حرام وجود نداشته باشد، از مسلمانی، تنها نامی باقی می ماند.
رفتار سبک سرانه و حرکت های سخیف دور از متانت، هیبت مسلمانی را خدشه دار می کند و بی تقوایی را بازیچه ی شیطان و شیطان صفتان می سازد.
خوشا آنان که آبروی اسلام اند، نه مایه ی سرافکندگی مسلمانان!
**************************************************************
"روزه ی برتر"
إذا صُمتَ فَلیَصُم سَمعُک و بَصَرُکَ وَ شَعرُکَ وَ جِلدُکَ. ( فروع کافی، ج4، ص87)
هرگاه روزه گرفتی، پس گوش، چشم، مو و پوستت نیز روزه باشد.
از بهترین و سازنده ترین عبادت ها «روزه» است.
روزه، مایه ی تقویت اراده، تقویت اخلاص، همدردی با محرومان و چشیدن طعم گرسنگی و تشنگی بینوایان است. به تعبیر قرآن کریم، خداوند، روزه ی ماه رمضان را واجب ساخته است تا مردم به تقوا برسند.
اما روزه، فقط پرهیز از خوردن و نوشیدن نیست.
روزه دار، باید چشم، گوش، زبان و اعضا و جوارح خود را از هرگونه حرام نگه دارد، تا روزه ی او واقعی، باارزش و اثرگذار باشد.
در احادیث آمده است:
چه بسیار روزه داری که بهره اش از روزه، چیزی جز گرسنگی و تشنگی نیست.
در مراحل بالاتر، «روزه ی قلب» مطرح است. به فرموده ی امام علی(ع) : « روزه ی قلب، بهتر از روزه ی زبان است و روزه ی زبان بهتر ار روزه ی شکم است».
در سخنان حضرت زهرا(س) نیز آمده است: « روزه دار، چه نفعی از روزه ای می برد که زبان، چشم، گوش و اعضای او را از حرام باز ندارد؟ »
ماه رمضان و فریضه ی روزه داری، وسیله ی نزدیکی به خدا، دوری از گناهان و رها شدن از وسوسه های شیطان است.
برترین روزه، روزه ای است که بر چشم، گوش و زبان انسان نیز تأثیر بگذارد و این عوامل را در مسیر رضای الهی قرار دهد.
